Modernizm, postmodernizm, architektura. Wykład ósmy: „Więcej kaczek” w architekturze i co z tego wynikło

Obecne już u schyłku średniowiecza, w myśli Jana Dunsa Szkota (1266 -1308) i Wilhelma Ockhama (1275 – 1347/49) tendencje antymetafizyczne, wzmocnione „odczarowaniem” świata pod wpływem reformacji, przyczyniły się do zanikania w nowożytności tzw. myślenia analogicznego oraz do zredukowania symbolu (jako metonimii, która wyraża jednoczesność „być i znaczyć”) do „płaskiego” znaku (konwencjonalnej alegorii bądź metafory). Ten proces „spłaszczania sensu”, sprowadzania znaczeń w do poziomu dosłowności (np. „- save me! - in jpg or pdf?”), który nasila się we współczesności, badacze określają mianem „znakowienia”, konwencjonalizacji albo dyskursywizacji kultury. Nie pozostał on bez wpływu na architekturę, a szczególnie wyraźny jest w przypadku realizacji, których twórcy znajdują się pod wpływem postmodernizmu. Z postmodernizmem powiązać można z jednej strony „projekt kultury bez symboli”, a z drugiej: próbę nadania architekturze roli informacyjnej, przekształcenia jej w komunikat. Wbrew pozorom te dwa wątki nie są przeciwstawne, ale współgrają ze sobą.

O tym wszystkim opowiemy podczas kolejnego, ósmego już wykładu z cyklu „Modernizm, postmodernizm, architektura”. Wspólnie z prowadzącą, Ewą Chudybą, filozofką, zastanowimy się między innymi, na czym polega różnica między symbolem, znakiem symbolicznym i komunikatem w architekturze, a także nad przyczynami i konsekwencjami tego, że współcześni architekci i badacze architektury pierwszoplanowo ujmują ją w kategoriach „dyskursu” czy „narracji znaczeniowej”. Spróbujemy też odpowiedzieć na pytanie, czym kościół różni się od budynku, który jest „znakiem kościoła”.

Prowadzenie: Ewa Chudyba
Wstęp wolny, obowiązują zapisy: zapisy@muzeum.gliwice.pl
Organizator: Muzeum w Gliwicach